Tradycyjne kominki na drewno
Współczesny kominek to nowoczesne urządzenie z regulowanymi parametrami pracy. Składa się z wkładu kominkowego i obudowy. Współpracując z systemem DGP (dystrybucji gorącego powietrza) lub zasilając płaszczem wodnym instalację grzewczą, może ogrzewać cały dom, a nawet dostarczać ciepłą wodę użytkową.
Wkład kominkowy składa się z korpusu wykonanego najczęściej z żeliwa lub wysokiej jakości blachy stalowej.
Montaż kominka jest dziś jednym z najpopularniejszych sposobów nadania niepowtarzalnego charakteru danego pomieszczenia. Widok palącego się drewna urozmaica długie wieczory, przy herbacie, lampce wina i dobrej książce.
Drewno jest czystym, odnawialnym paliwem, które można produkować samodzielnie, bez uzależnienia od zewnętrznych dostawców. Jest również neutralne dla środowiska, oczywiście jeśli do spalania używamy dobrego drewna – liściastego, o niskiej wilgotności.
Obecnie producenci oferują mnogość wariantów, rozmiarów, kształtów szyb, wykończenia frontów i dodatki dekoracyjne.
Zasadniczo wkłady kominkowe dzielimy na dwie grupy: wkłady konwekcyjne (powietrzne) i z płaszczem wodnym.
WKŁADY KONWEKCYJNE (POWIETRZNE)
Ich działanie polega na tym, że powietrze otaczające i przepływające przez wkład jest ogrzewane. Powietrze takie jest dostarczane do pomieszczenia poprzez lufty lub kratki, znajdujące się w górnej części zabudowy kominka. Dodatkowo ciepło oddawane jest przez front korpusu oraz szybę.
wkłady z płaszczem wodnym
Mogą zostać użyte do ogrzania nie tylko pomieszczenia, ale i wody. Najpopularniejsze są kominki z płaszczem wodnym w układzie zamkniętym.
Zasada działania jest prosta – podłącza się obieg wody w górnej części wkładu, a palące się drewno podgrzewa nie tylko powietrze, ale również wodę. Pamiętaj o wezwaniu hydraulika w celu podłączenia wody!
System DGP (dystrybucja gorącego powietrza)
Ogrzany wkład kominkowy, dzięki systemowi izolowanych przewodów lub kanałów, rozprowadza ciepło do pomieszczeń znajdujących się w budynku. Dystrybucja gorącego powietrza może odbywać się w sposób grawitacyjny lub wymuszony. Niewątpliwą zaletą pierwszego rozwiązania są względnie niskie koszty instalacji. Kominek DGP rozprowadzający ciepłe powietrze w sposób grawitacyjny jest także stosunkowo mało awaryjny, niestraszne mu więc przerwy w dostawie prądu lub zepsuty wentylator. Głównym ograniczeniem takiego rozwiązania jest to, że ciepło rozprowadzane w ten sposób nie dotrze do wszystkich pomieszczeń w budynku.
Jeżeli odległości od czopucha przekraczają 2-3 metry, przepływ gorącego powietrza za pomocą grawitacji może okazać się niewystarczający. W efekcie gorące powietrze nie doplynie do wylotów oraz nie uzyska odpowiedniej prędkości. Warto rozważyć wtedy zastosowanie wymuszonego systemu dystrybucji gorącego powietrza. Za podstawę takiego systemu uznaje się aparat nawiewny (turbinę), który ma za zadanie zasysanie gorącego powietrza, które jest ogrzane przez wkład kominkowy a następnie jego tłoczenie do poszczególnych odnóg systemu.
Istotną rolę odgrywają specjalne rury zapewniające rozprowadzanie powietrza do pomieszczeń. Niejednokrotnie zastosowanie znajdują przy tym prostokątne kanały o odpowiednich przekrojach i odporności termicznej. Ważne jest aby przewody łączące okap kominka z aparatem nawiewnym miały możliwie maksymalne przekroje. Dzięki odpowiedniej izolacji tremicznej kanałow minimalizuje się straty ciepła, eliminowanie są zaburzenia strumienia powietrza oraz zapewnione jest tłumienie akustyczne instalacji grzewczej. Maksymalna odległość wylotów ciepłego powietrza od aparatu nawiewnego nie może przekraczać 10 m.